May God hold you in the palm of His hands

Wat een week! Eerst wennen dat je dichter bij de dertig dan de twintig zit, afscheid nemen van lieve familieleden, vrienden, collega’s en leerlingen. Gisteren reed ik nog op de fiets, met een winterjas, door Kampen en nu zit ik aan de tafel van het Goeie Hoophuis in Zuid Afrika.

Wat een ongelofelijk verschil tussen Nederland en Zuid Afrika! Nederland gewoon zoals ik gewend ben. Zuid Afrika, het land van de grote verschillen tussen rijk en arm, villawijken en townships, het land van Verwoerd en de Klerk, het land van Mandela en Tutu, het land van de uitgestrekte natuurgebieden.

Nog steeds heb ik niet echt het besef dat ik hier de komende zes maanden zal verblijven. Gisteren op Schiphol kwam dat een beetje, maar het gevoel dat het een korte vakantie is blijft wel overheersen. In het vliegtuig was het enorm druk, er was een feest in Turkije en veel mensen gingen daar heen om familie te bezoeken, mijn hoofd voelde zich erg onbedekt. Het leuke van reizen zijn de korte contacten en interessante mensen die je ontmoet. Toen ik voor de gate zat te wachten kwam er een Hongaar met een gebroken kaak naast mij zitten. Hij had, notabene, de laatste paar weken in Kampen doorgebracht, was op wereldreis en reisde nu af naar Turkije. Op de vraag of hij een baan had gaf hij ontkennend antwoord. Hij had een transport bedrijf gehad en zijn godfather nam de zaken voor hem waar. Daarmee had hij zoveel geld verdiend dat hij niet meer hoefde te werken, oh ja, en hij pokerde af en toe. Het leek me saai, op je 30ste klaar zijn met werken, maar volgens hem verveelde hij zich geen moment.

Eindelijk mocht ik dan de envelop openmaken die klas U3gb aan mij had gegeven, lieve berichtjes en een foto waar ik maar naar moest kijken als ik het moeilijk zou krijgen. Het leuke van afscheid nemen is dat je er zo van kan genieten van het aantal mensen dat meeleeft, ongelofelijk! Telefoontjes, kaarten, foto’s, cadeaus, berichtjes, knuffels.

Een uur later dan gepland vertrokken we richting Istanbul, ik zag al wel een beetje tegen de overstap op maar dit was wel echt een stressmoment. Ik dacht dat ik te weinig tijd zou hebben om de vlucht naar Kaapstad te halen, maar niets was minder waar! Met een volle maag van ondefinieerbaar eten (je had gelijk, Lied;) had ik zat tijd. Ik werd op sleeptouw genomen door een man die dezelfde route als mij ging, en vrienden in Kaapstad een verrassingsbezoek ging brengen.

In Istanbul kwam er een jongentje van een jaar of elf naast mij zitten, hij reisde alleen. ’s Nachts sliep hij erg onrustig en gebruikte mijn schouder regelmatig als kussen; gevolg: niet veel geslapen. Ik had geluk dat ik aan het gangpad zat. Er was een klas uit Schotland onderweg naar Kaapstad (leuk, zo’n schoolreisje, en wat gedroegen ze zich voorbeeldig!). Twee meiden van die groep wilden graag naast elkaar zitten, dus ik bood aan om te ruilen, zij naast haar vriendin, ik aan het gangpad, dat leek me een mooie deal. Vanaf Johannesburg heb ik nog een uur of twee geslapen. Uiteindelijk kwam ik aan in Kaapstad.

Wat een indrukken! Ik werd opgehaald door Willemijn en Riët. Onderweg reden we langs mooie bergen, uitgestrekte krottenwijken, grote huizen, straatverkopers, en uiteindelijk kwamen we aan bij Goeie Hoop. Het geeft een heel gezellige indruk, is goed onderhouden en het is heerlijk dat we als vrijwilligers op de bovenste etage een gezamenlijke ruimte en een eigen slaapkamer hebben. Door de kinderen werd ik enthousiast welkom geheten met knuffels en vragen, nu nog alle moeilijke namen onthouden!

Deze ervaringen, in een dag tijd, laten zien hoeveel en wat er allemaal kan gebeuren, het laat ook zien dat God er is die mij bewaard heeft onderweg, en dat Hij internationaal is en overal aanwezig. Ik wens iedereen de laatste regel van de Irish blessing toe: May God hold you in the palm of His hands.