Berichtje uit Zuid Afrika

Weer even een berichtje van mij uit het heerlijke zonnige Afrika! Bedankt voor de berichtjes die ik uit Nederland ontvang, die zijn ontzettend leuk om te krijgen! Mijn familie heeft een weekkalender gemaakt tegen heimwee, en het is een feest om elke zondag een bladzijde om te slaan en te lezen en zien hoe creatief iedereen is geweest, en nee, ik heb nog steeds niet vooruit gekeken….Die heimwee is ver te zoeken, het is hier genieten! Alleen al het klimaat, die heerlijke zon heeft positieve invloed op m’n humeur. De natuur blijft bijzonder mooi om naar te kijken, elke dag is het uitzicht anders, de zonsondergang brengt de prachtigste kleuren voort. De ene keer zijn de bergen scherp afgetekend tegen de strak blauwe lucht, de andere keer in mysterieuze mist gevangen. Het is jammer dat ik niet op camera kan vastleggen wat ik zie, het wordt toch nooit zo prachtig als in het echt. Al die schoonheid maakt je stil, geeft je rust.

Wat ook heel veel indruk heeft gemaakt is het rijden door township Khayelitsha, dit is een van de grootste van Zuid Afrika. De krotjes staan hutje-mutje, de meesten zijn gemaakt van wat golfplaten en hout. Het aantal inwoners staat nu op ongeveer 329.000. In de krottenwijken is veel criminaliteit en er heerst veel armoede. Het roept bij mij heel veel vragen op… Hoe voelen deze mensen zich? Is er ooit een weg uit de wijk? Willen de mensen er weg? Zijn mensen tevreden met hun leven? Wat voelt de regering als zij deze krotjes zien? Zij hebben iedereen een huis beloofd! Als je daarna weer prachtige huizen ziet, weliswaar met een hek, dan besef je hoe verscheurd dit land is.

Met ons vijven hebben we de Bo Kaap bezocht, dat is een wijk in Kaapstad met allemaal gekleurde huisjes, het ziet er super gezellig uit. Helaas gaat er achter deze geschiedenis ook weer een wereld van verdriet schuil. De mensen die er wonen zijn vooral moslim, en werden door de Nederlanders geïmporteerd naar Zuid Afrika. Ze komen oorsprongelijk uit Indonesië en Maleisië. Toen de VOC’ers een verfrissingsstation hadden aangelegd bij de Kaap, om daarna weer verder te kunnen, hadden ze mensen nodig die voor hen het werkten om bijv. fruit te oogsten, manden te maken etc. Ze vonden dat de inlanders dit niet goed konden, en doordat ze in Oost Indië al mensen hadden ‘afgericht’ werden die naar Zuid Afrika gebracht. Daar gekomen moesten deze mensen hard werken en Nederlands Hervormd worden, degenen die dit niet wilden werden vervolgd en gevangen gezet op Robbeneiland, zodoende is Robbeneiland 350 jaar een gevangenis geweest. Al die jaren werden deze mensen als slaven gebruikt door de Nederlanders. Vanuit de geschiedenisboeken weet je dit wel, maar hier wordt je er weer even extra aan herinnert, beschamend!! We hebben een museum bezocht waarvan de expositie was opgedragen aan de mensen die Kaapstad gebouwd hebben, maar er niet mochten wonen. Dit gedeelte van de stad staat ook bekend om zijn uitbundige nieuwjaarsfeest op 2 januari. Jazeker, 2 januari, want op 1 januari moesten deze mensen werken voor de blanken. Met een gids zijn we in de oudste moskee van het zuidelijk halfrond in geweest. Zij heeft ons van alles en nog wat uitgelegd over dit gebouw en over de islam zelf. Wist je dat de kinderen, ongeacht hun moedertaal, de Koran in het Arabisch moeten leren? Misschien een idee om dat met de Bijbel in de grondtaal te doen…;) We waren het er allemaal over eens dat wij blij zijn dat we geen werk godsdienst hebben maar uit genade kunnen zalig worden. Deze gids vertelde dat je een plekje in de hemel moet verdienen door goede werken waar geen limit aan zit. Wat een onzekerheid zit hier aan vast, en wat een dankbaarheid voor ons dat wij zekerheid van het geloof krijgen door de Heilige Geest die ons leidt!

Groot was de teleurstelling toen we thuis kwamen en hoorden dat er vier kinderen, allemaal broertjes en zusjes, door hun moeder meegenomen waren. De moeder heeft aids en kon niet goed voor hen zorgen, waardoor ze in Goeie Hoop terecht kwamen. Nu wilde ze hen terug hebben, dit was via de social worker gegaan, maar vrijdag had ze ze opgehaald voor het weekend. Zondagmiddag gaven we de moed op, en vandaag (maandag 28-10) hebben we gehoord dat ze niet meer terug komen. Met de huismoeders hadden we het er over dat de jongste kinderen het helemaal niet gewend zijn om op straat te leven, de taal niet kennen. Het zou goed zijn om ze hier te laten en ze een goede toekomst te geven, we vragen ons af of ze wel naar school gaan. Het moeilijkst van deze situatie is dat je jezelf er niet op kunt voorbereiden dat ze nu weg zijn, zonder afscheid en zonder gedag te zeggen. Ik ben hier nu nog maar 3,5 week maar ik merk dat elk kind een plekje krijgt in mijn hart. Het wegblijven van de kinderen brengt onrust teweeg onder de andere kinderen, iedereen wil wel graag naar zijn moeder toe. Er zijn heel wat ouders die iets beloven, of om langs te komen, of om hun kinderen op te halen, helaas is het bij velen gebakken lucht, tot groot verdriet en teleurstelling van de kinderen.

Ik ben begonnen met Emotionele Intelligentie lessen. Dit gaat nog heel wat energie en zweetdruppels kosten. De meiden met wie ik dit doe zijn beschadigd, en openen zich niet zomaar voor elke auntie. Bij deze lessen is ‘vertrouwen’ het sleutelwoord, en ze laten zeker niet het achterste van hun tong zien.

We hebben ook zo’n 1,5 dag zonder elektriciteit gezeten, wat ben je daar afhankelijk van! Qua internet was het wel lekker rustig, maar alles wat we uit de koelkast moesten opeten was best veel, gelukkig was alles nog vrij goed toen de stroom er weer op zat. Natuurlijk was het terrein erg donker doordat er geen licht was buiten. Toen Riët, Elise en ik uit de kerk kwamen en van de auto naar het huis liepen, zagen we ineens een lichtje bij het hek en iemand riep: ‘hello!’. Dat kan natuurlijk iedereen zijn met rare bedoelingen, dus we stonden even verstijfd aan de grond en renden toen als een gek naar binnen, gelukkig hadden ze de deur al van het slot gedaan. Wij dachten dat we veilig binnen waren, wilden de deur op slot draaien, maar stonden toen oog in oog met een oude man met een grote grijze baard. Als een stel gillende keukenmeiden renden we de hoek om en lagen krom van het lachen toen F. onze veertienjarige grapjas zei: ‘Haha, the aunties are scared of uncle Joseph!’ Uncle Joseph woont op het terrein, en had natuurlijk ook geen stroom, dus kwam even bij het grote huis checken. Schrik in de benen. Slappe lach. Helden op sokken.

Het is ondertussen al weer even geleden dat ik begonnen ben met deze blog, en gelukkig kan ik nu zeggen dat de 4 kinderen weer terug zijn bij ons. Ondertussen gaat het leven hier zijn gangetje, heel veel dingen worden ook weer zo normaal. Er zijn twee nieuwe vrijwilligers bijgekomen. Ook zijn er twee nieuwe kinderen bijgekomen, zij waren op straat gevonden, je kan echt aan ze zien dat ze gewend waren hun eigen keuzes te maken, ook al zijn ze nog maar 6 en 3. Toen ze bij ons aankwamen waren ze erg vies, en vooral het jongste ventje wilde niet gescheiden worden van zijn broer, uiteindelijk is er besloten om hen op 1 unit te laten wonen. Oh ja, mijn haar is wel veranderd, ondertussen is het wat langer, zo’n 20 cm, en zijn het allemaal vlechtjes. (lelijk he, mamma;) Daarvoor heb ik ongeveer 8 uur stil gezeten. Het was soms een minder prettig gevoel. Nadat het haar er in gezet was moesten de vlechten nog afgevlochten worden. Hanke heeft net de vlechtjes geteld: precies 300!
De vrouwen met kroeshaar hebben bijna allemaal nephaar. Ze zijn heel bedreven in kapsels maken en inzetten. De kinderen hier vinden het erg leuk om haar van de ‘aunties’ te doen. ‘Auntie, your hair is so soft!’

We zijn bezig met de organisatie van het kerstfeest, de kinderen krijgen hier bijna zomervakantie. We gaan hen inzetten door met ze werkjes te maken, liedjes in te studeren en teksten te leren. Dit wordt na de kerstmaaltijd uitgevoerd op het podium in één van de schuren. De bouw van de nieuwe unit is ondertussen gestart. Ook is het zwembad opgezet, en de kinderen vinden dit een feest. Er waren namelijk al dagen dat het behoorlijk warm was.

Via deze blog een bedankje voor de mensen die een gift hebben overgemaakt. We hebben hier al heel veel van kunnen kopen, zoals Bijbels, schoenen, buitenbad voor de kleintjes. Ook hebben we hier van pakketjes kunnen vullen die kinderen in de sloppenwijk uitgedeeld krijgen met kerst. Het is vooral moeilijk om aan de maandelijkse vaste lasten van Goeie Hoop te voldoen. Goeie Hoop is sinds de zomer een aparte organisatie, en heeft binnenkort een eigen rekeningnummer. Die zal ik in mijn volgende blog vermelden, giften blijven natuurlijk van harte welkom. Een eervolle vermelding krijgt de Pieter Zandt, locatie IJsselmuiden. De leerlingen hebben door een sponsorloop te houden €2300 opgehaald, dit is echt super gaaf. We zijn ze hier enorm dankbaar voor! Het is ook leuk om te weten, dat collega’s en leerlingen zich blijven inzetten :) Er zijn mensen waarvan ik weet dat ze sokjes hebben opgestuurd, ik heb nog niks binnen gehad, maar alvast hartelijk bedankt! Sowieso als je post stuurt is het wel goed om na een maand te vragen of het aangekomen is, er raakt helaas nog wel eens wat kwijt. Ook zijn we erachter gekomen dat de berichtjes op waarbenjij.nu niet altijd overkomen. Ze staan dan wel op je beeldscherm maar komen bij de blogschrijver niet over. Voor de zekerheid zou een mailtje ook fijn zijn. Tot zo ver de huishoudelijke mededelingen;)

Ik wens jullie heel veel succes met het ingaan van de donkere dagen, het trotseren van de november stormen, het gewend raken aan het tijdverschil, de verandering van zwarte piet en het eten van pepernoten en speculaas. En de dagelijkse dingen.

Lieve groetjes,

Arjanne
PostNet suite 80
Private bag X4
Gordon’s Bay 7151
South Africa

Ps. Wist je dat ze hier niet alleen pakken melk hebben, maar ook melk in plastic zakken?