Moe nie worrie nie, ek geniet dit baie!

Mijn vorige blog stond zo’n beetje in het teken van afscheid. Mijn schoonzus maakte me daarop duidelijk dat ik absoluut moet blijven genieten en niet aan afscheid nemen moet denken. Moe nie worrie nie; ek geniet dit baie! Samen met Hanke ben ik naar een Zimbabwaanse kerkdienst geweest, waar onze medewerkers naar toe gaan. We waren er al vrij vroeg, en iedereen kwam naar ons toe om zich voor te stellen en een hand te geven. Rond kwart over negen ’s ochtends waren we welkom, toen begon het zelfstandige gebed. De mensen liepen rond, de één prevelend, de ander luid schreeuwend, af en toe de handen opwerpende. Ongeveer kwart voor tien begon de Bijbelstudie. Het ging over het geven van de gaven, die op verschillende manieren gedaan kan worden. Ook dit ging weer met de nodige stemverheffing, en de ‘amens’ en ‘halleluja’s’ waren niet van de lucht. Vervolgens ging er nog iemand anders verder met een andere Bijbelstudie. Daarna begon de eigenlijke dienst met het voorstellen van de gasten. Ik keek Hankie al een keer aan en zei dat ik echt geen zin had om voor de gemeente te staan, maar een paar minuten later stonden wij ons ook voor te stellen. Het manvolk vond ons overigens erg interessant en door sommigen werden we goed in de gaten gehouden. De worship was niet zomaar uit de lucht gegrepen af en toe ging er iemand helemaal ‘los’. We konden een lied mee zingen in het Engels, voor de rest was het gewoon bewegen op muziek. De eigenlijke preek ging over David en Goliath, waarbij Goliath met de nodige dramatiek en stemgeluid werd na gedaan. Na Goliath kwamen er enkele theatrale getuigenissen, en vervolgens werd er na de worship met mensen gebeden die naar voren konden komen. Rond kwart over één werden we opgehaald, en ik moet zeggen dat het aantal decibellen behoorlijk hoog lag al die tijd, wat resulteerde in zware hoofdpijn. Maar leuk! Een ervaring rijker, en het ‘be still for the presence of the Lord’ is mij wel wat waard.

In mijn vorige blog vertelde ik dat ik op vakantie zou gaan. Vandaag is daar al weer een einde aan gekomen. Het was heerlijk om er even tussen uit te zijn. Olifanten, rondvliegend wild, ontbijt op bed, slapen in ’t Gooi van Knysna, heerlijk eten, prachtige natuur, gewoon relaxen, zwembad, boek lezen, Rolo ijsjes, lachbuien met Gerrin, tweepersoonsbed voor jezelf, een vliegende auto door het passeren van kuilen in de weg met hoge snelheid, interessante ontmoetingen en gesprekken over de toekomst van Zuid Afrika met een architect die na 14 jaar Londen weer terug was, Duitsers die het drukke Duitsland voorgoed achter zich hadden gelaten, Nederlanders die een rondreis maakten, en een zendingsechtpaar die notabene aan de Baan in Ijsselmuiden had gewoond. Een interessante ontmoeting, of in ieder geval een interessante ontmoeting met bijzonder resultaat was die met de kapster in Swellendam. Mijn haar moest nodig geknipt worden en ik vond een goedkope kapster, voor 80R. kon ze mijn haar knippen en drogen. Ergens in een achteraf gebouwtje had ze een kamer met niet al te nieuwe spullen, afijn, dat kan, niet iedereen heeft geld om de nieuwste apparatuur te kopen. Als eerste verontschuldigde de vrouw zich voor haar Engels, ze was eigenlijk alleen maar gewend om Afrikaans te praten. Nadat ze mijn haar gewassen had en gemeten hoeveel er af moest begon ze in het wilde weg mijn haar te knippen, na een paar minuten vond ze het prima, en besloot ze mijn haar te föhnen. Ondertussen had ik mij getroost met het feit dat er een certificaat aan de muur hing. Na beter lezen zag ik dat er allemaal Engelse taalfouten op stonden. Gelukkig groeit haar en kan ik er nu weer even tegen. Het zit trouwens enigszins ongelijk! Een van de geweldigste dingen van Zuid Afrika vind ik de plaatsnamen die we onderweg zijn tegengekomen: Vermaaklikheid, Chamber of good and evil, Hemel en Aarde, Genadendal, Rust en Vrede, Onrusrivier, Wilderness, alsof je rondwandelt in Bunyan’s Christenreis. De namen van donkere mensen zijn overigens ook schitterend, wat te denken van ‘Gift, Hope, Faith, Resistance’. Een moment die ook opgeslagen is in mijn geheugen is het moment dat onze gids in het aarde donker van een kamer in een grot het ‘Amazing Grace’ ging zingen. Het is moeilijk te omschrijven maar het was werkelijk geweldig! Terug bij Goeie Hoop kregen we een ontvangst die ik nog nooit gehad heb, drukkies en soentjies waren er in overvloed en R. ‘mijn kind’ leek de eerste tijd aan mij vastgekleefd. Er stonden tranen in zijn ogen. Op de vraag wat hij gedaan had die week zei hij: ‘I missed you, I was just keeping myself busy.’ Vertederend!

Een paar weken geleden stond er nog een hele andere R. tegenover mij. Zijn verleden bestaat uit het overleven van woedeaanvallen van dronken ouders. Zijn lichaam zit onder de littekens van mishandeling. Op een zaterdag morgen kwamen de moeder en stiefvader van hem op bezoek. Zijn zusjes was blij hen te zien. R. echter niet. Hij liep gelijk door om een hockeystick te halen en bleef achter zijn stiefvader staan. Ik kwam op dat moment beneden en heb hem meegenomen naar een kamer apart. Toen ik op een stoel zat en hij voor mij stond probeerde ik hem duidelijk te maken dat het geen goed plan was om te gaan slaan met een hockey stick. Ik schilderde hem zijn toekomst voor met een vergrijp als deze. Hij wilde niet luisteren en zei al die tijd: ‘He was smacking my mum, and now I am going to kill him.’ Door de intensieve omgang met R. wist ik dat hij het zou doen als hij het wilde. R. had een harde blik in zijn ogen en ik wist dat ik hem niet kon bereiken. Helaas voor mij is hij veel sterker en duwde mij aan de kant waarop hij naar zijn stiefvader rende om hem te slaan. Zijn vader weerde hem af en begon hem uit te vloeken. Ik pakte de hockeystick waarop R. naar buiten rende en een stok van het hek af trok. Gerrinda hield hem buiten en ik vroeg de vader om weg te gaan. De stiefvader vertelde dat ze niet voor R. kwamen maar alleen voor hun dochter. Ik negeerde dit en ben naar R. gelopen die buiten voor de deur stond met zijn stok met spijkers in zijn handen. Ik nam hem mee om de hoek van het gebouw, en heb hem net zo lang vastgehouden totdat ik zijn ouders zag weglopen. Nadat ze verdwenen waren heb ik met R. gewacht totdat Ida kwam. Het intense verdriet van een jongen die al zoveel heeft meegemaakt is schrijnend. Samen hebben we gebeden om vrede in zijn hart, vrede met zijn verleden en ik geloof dat God dit kan geven!

Tijdens de week dat we weg waren is er het een en ander veranderd in Goeie Hoop. Het konijn is opgegeten door een wilde hond. De laatste huismoeder is er weer terug van vakantie, wat een hoop stabiliteit voor de meiden unit geeft dit. Ook zijn er twee nieuwe kinderen bijgekomen. De meest bijzonder gebeurtenis is de aankomst van de adoptie ouders van M. Een tijdje geleden schreef ik in mijn blog dat ik met haar, Rieneke en de social worker naar Kaapstad was geweest. Nu is het eindelijk zo ver! Het gezin moet nog enkele weken in Amerika verblijven, om de laatste documenten in orde te maken. Wat een zegen dat er zulke gezinnen zijn die een kind liefdevol willen opnemen! Natuurlijk is dit een hele verandering en heeft het hele gezin gebed nodig, maar uiteindelijk hebben alle medewerkers en kinderen van Goeie Hoop dit ook hard nodig en merken we Gods bescherming en trouw op allerlei gebied!

Tot de volgende blog!
Arjanne
PostNet suite 80
Private bag X4
Gordon’s Bay 7151
South Africa

Ps. De post staakt – geen brieven:( Gelieve geen pakketjes meer te sturen, in verband met aanlevertijd!;)