De tijd vliegt!

Zes weken geleden zeiden we nog tegen elkaar: ‘Pff de komende zes weken gaan rennen en vliegen worden, het wordt druk!’ De weken zijn voorbij gevlogen, en inderdaad, het was druk! Maar heerlijk om zo intensief met de kinderen bezig te zijn. Ik kan zeggen dat de band met de ‘aunties upstairs’ sterker is geworden door de intensieve tijd die we met de kinderen hebben gehad. Kamperen, kerst vieren, boodschappen doen, slapen op de unit, eten koken, Bijbel lezen, film kijken, gesprekken voeren, spelletjes doen, zwemmen, scoobidoo armbanden fabriceren, pizza maken, slapen in de big playroom met de pubers, knuffel hier, tekening daar, lachen, huilen, bidden….De weken zijn voorbij gevlogen, de tijd gaat zo snel! Om eerlijk te zijn word ik een beetje weemoedig van het feit dat ik al over de helft van de tijd in Zuid Afrika ben. Om precies te zijn; de laatste 10 weken zijn aangebroken. Schommelend tussen blijdschap en een gevoel van verdriet, verantwoordelijkheid en liefde.

Ik heb zin om een rondje te fietsen, de steeds dikker wordende buik van mijn schoonzusje te zien, om Svenny weer enorm te knuffelen, om op zondagavond met een boek op de bank te zitten, om een rondje te lopen door mijn slaapkamer, om bij Berthilde een bakkie koffie te drinken, om voor de tweede keer in mijn leven Lars van Ard en Helm te zien, om op zaterdagavond gezelligheid te hebben met vrienden, om op zondag een uitgebreide lunch met bijbehorende gesprekken te hebben, en ja, ik heb soms zelfs zin om psalmen te zingen op hele noten in de kerk!

Maar als ik bedenk wat ik achter laat kan ik nu al in tranen uitbarsten. De verantwoordelijkheid die ik voel is groot, elke keer vraag ik me af hoe het met de kinderen zal gaan in de toekomst. Dan lijkt het alsof ik onmisbaar ben. Gelukkig blijft God rondom Goeie Hoop en deze kinderen, Hij heeft een plan met elk van hen, en is Hij niet afhankelijk van mij, dat geeft troost. Toch zijn er kinderen waaraan je je meer hecht dan anderen. Vooral R. is iemand met wie ik enorm intensief ben opgetrokken. Hij is intelligent en laat zich niet zomaar van alles gezeggen, ook hij denkt na over zijn toekomst. Vragen over de social worker, zijn ouders, zijn oom en tante blijven komen. Bijzonder intensief was de avond dat hij vertelde dat hij weg ging lopen of zelfmoord ging plegen, alles had hij al uitgedacht. Intens verdrietig lag hij op bed te huilen. Voorzichtig ga je het gesprek aan, maar het komt vooral neer op luisteren. Vragen die niet te beantwoorden zijn; hoe moet ik hem vertellen dat zijn toekomst onzeker is? Waarom de ene veel geld heeft en andere niets? Waarom zijn ouders hun geld op maken aan alcohol terwijl ze niks voor hem betalen? Hier heb ik geen antwoord op, ik kan niet zeggen dat het leven niet altijd gaat zoals we willen, dat het in de wereld oneerlijk verdeeld is; makkelijk praten als je aan de goede kant van het leven staat. Dus ik was stil en bad om de juiste woorden.

Ik ga het contact met de kinderen missen, de knuffels, de ‘I-love-you’s’, de lachbuien en anekdotes van de kinderen, de goede gesprekken tijdens de bijbelstudie en de balkonscènes, het getuige zijn van zoveel goede gaven van God in Zuid Afrika, de manier waarop christenen zich kunnen uiten in de samenleving, het samen zingen in de car, de mooie kerkdiensten in de Christ church, de christelijke vrijheid zonder aan allerlei verwachtingspatronen te moeten voldoen. En straks? Iemand mailde mij: ‘Afrika verandert je leven.’ En dat heeft het gedaan! Dus wat nu? Gewoon weer terug naar ‘het oude leven’? Denkmomentjes voor ’s nachts zijn er in overvloed en een Bijbeltekst die ik op allerlei mogelijke manieren de afgelopen weken ben tegengekomen: “For I know the plans I have for you,” declares the Lord, “plans to prosper you and not to harm you, plans to give you hope and a future.” God zal de weg wijzen voor de toekomst en Hij laat merken dat Hij dat ook wil!

Niet alles staat in het teken van afscheid nemen natuurlijk, gelukkig zijn dat tot nu toe gedachten die soms eens langs komen. Vorige week zaterdagavond zat ik met Rieneke en S. op de spoedeisende hulp. Goed om eens een vergelijking te maken met de Nederlandse gezondheidszorg. Het was een staatsziekenhuis, en dat betekent dat het gratis is. Rond een uur of zes kwamen we aan, met een heel zielig jongetje op mijn schoot die een gat in zijn hoofd had. Vanuit de andere patiënten gezien was het natuurlijk een hele belevenis om twee blanke meiden te zien met een donker jochie. Als eerst moesten we een groene kaart regelen, dit duurde ongeveer drie kwartier tot een uur. Ondertussen zaten we in een wachtkamer met mensen met allerhande aandoeningen en gebreken, zij niet alleen, maar ook wij keken onze ogen uit, moeders met kleine kinderen, dronken jongemannen, oude opa’s met zoveel pijn dat ze niet eens recht op kunnen zitten, uit het raam zagen we af en toe een lijk op een brancard naar het mortuarium rijden. De lijkschouwer had zijn gewone kleding aan met daarover een plastic schort en waste, voordat hij het ziekenhuis inging, zijn handen bij een tuinslang die op de grond lag om bloed op te ruimen. Elke keer als de deur van het kleine huisje naast ons open ging ontstond er een geroezemoes en vervolgens de zucht naar sensatie die resulteerde in het voor het raam staan. Onze S. keek zijn ogen uit en oogstte een hoop nieuwsgierige en liefdevolle blikken. Het kan ook niet anders, als je zijn gezichtje ziet. Na nog een uur gewacht te hebben mocht Rieneke met S. naar binnen en werd ik terug de wachtkamer in gebonjourd. Hierna volgde lange uren van wachten waarvan ik niet van elk moment kan zeggen dat ik me even op mijn gemak voelde. Sowieso als enige blanke meid trek je de blikken naar je toe. Maar het was helemaal erg toen een dronken man voor mij begon te schreeuwen en te wijzen dat een blanke niet in een staatshospitaal hoort, omdat wij toch geld zat hebben. Ik heb hem genegeerd, maar erg zeker van mezelf was ik op dat moment niet. Maar alla, rond een uur of tien konden we weer gaan en was S. voorzien van drie hechtingen…tel uit de tijd dat we er hebben gezeten!

Nu de scholen weer zijn begonnen, hebben we het hier rustiger en zijn de kinderen weer terug gekomen. F. was de hele vakantie bij een oom en tante en vindt het sinds een paar weken enorm interessant om de aunties te ondervragen. Wat hij niet begrijpt is dat ik überhaupt in Nederland voor de klas heb gestaan. Volgens hem kan hij aan mijn gezicht zien dat ik een ‘fun-auntie’ ben, dus geen serieusheid te bekennen, laat staan voor klassen van leerlingen leeftijd twaalf-zestien. Hij wilde graag een brief schrijven aan mijn klas over mij, zodat hij kon vertellen wie ze eigenlijk voor hun neus hadden staan. Misschien komt deze nog!

Gerrinda en ik zijn bezig om een vakantie te boeken waar we enorm veel zin in hebben, daar horen jullie vast meer over! Voor mij wordt het tijd om deze blog af te sluiten en jullie weer gedag te zeggen.

Dik drukkie!

Arjanne
PostNet suite 80
Private bag X4
Gordon’s Bay 7151
South Africa